ข้อมูลเบื้องต้น

เมื่อพายุ ชายหนุ่มอายุ18ปีที่พึ่งเข้าสู่มหาวิทยาลัยได้รับระบบที่ในทุกๆวันจะมอบสิ่งของ1ชิ้นหลังจากที่ลงชื่อให้กับเขา ซึ่งสิ่งของพวกนั้นก็จะถูกสุ่มไปตั้งแต่สิ่งของทั่วไปจนถึงสิ่งของที่ไม่คิดว่าจะมีอยู่

ติ้งลงชื่อเข้าใช้ ได้รับการ์ดการ์ดโฮโลแกรม Machamp ไร้เงาเวอร์ชั่นแรก

ติ้งลงชื่อเข้าใช้ ได้รับเหรียญ10บาท ปี2533

วันปฐมนิเทศ

วันธรรมดาวันหนึ่งสำหรับคนทั่วไปแต่มันเป็นวันที่สำคัญของนักศึกษามหาลัยเพราะนี่เป็นวันแรกที่พวกเขาจะต้องไปรายงานตัวกับทางมหาวิทยาลัยและทำการเข้าร่วมงานปฐมนิเทศ

และในบรรดานักศึกษานับร้อยคนนั้นชายที่ชื่อพายุก็เป็นเพียง1ในนักศึกษาทั้งหลายซึ่งเขาดูไม่ได้แตกต่างจากนักศึกษาคนอื่นเรียกได้ว่าค่อนข้างธรรมดาทั่วไปที่มารายงานตัวและเข้าร่วมงานปฐมนิเทศ

“ฟู้ เราต้องทำให้เต็มที่”พายุเป่าปากตัวเองเล็กน้อยพร้อมกับพึมพำเบาๆ ก่อนที่จะค่อยๆก้าวเดินเข้าไปในมหาลัยเพื่อทำการรายงานตัวกับทางฝ่ายทะเบียนและตรงไปยังหอประชุมต่อ

พายุนั้นเรียกได้ว่าเป็นคนจังหวัดนนทบุรีโดยกำเนิด ฐานะครอบครัวของเขาก็เรียกได้ว่าค่อนข้างธรรมดาค่อนไปทางลำบาก เพราะพ่อกับแม่ของเขานั้นต่างก็ทำงานเป็นพ่อค้าแม่ค้าที่ตลาดทำให้รายได้นั้นไม่ได้แน่นอนเท่าไหร่นัก แต่ก็เพียงพอที่จะเลี้ยงดูครอบครัวได้

โดในครอบครัวนั้นนอกจากพายุที่เป็นลูกชายแล้วก็ยังมีน้องสาวของพายุที่ชื่อว่าน้ำซึ่งห่างกับเขาเพียง3ปีเท่านั้น โดยน้องสาวของพายุนั้นกำลังขึ้นเรียนในชั้นม.4 ทำให้ค่าใช้จ่ายที่บ้านนั้นต้องเพิ่มสูงขึ้นรวมถึงเขาที่ต้องเข้ามาเรียนมหาลัยที่นับได้ว่ามีค่าใช้จ่ายมากที่สุดทำให้สภาพการเงินของที่บ้านนั้นลำบากขึ้น

แต่ก็เหมือนพายุยังพอมีโชคอยู่ที่เขานั้นสามารถชิงทุนเรียนเรียนฟรีของมหาลัยรัฐบาลได้ ซึ่งมหาลัยดังกล่าวถูกเรียกว่ามหาลัยB ซึ่งถือว่าเป็นมหาลัยที่มีชื่อเสียงเล็กน้อยแน่นอนว่ามันดีกว่ามหาลัยประจำจังหวัดนนทบุรีอยู่แล้วเนื่องจากเป็นมหาลัยของเมืองหลวง

ด้วยความที่ได้ทุนฟรีทำให้พายุนั้นไม่มีทางเลือกมหาลัยได้เองดังนั้นจึงต้องเข้ามาเรียนที่กรุงเทพแน่นอนว่าเขาต้องหาเช่าหออยู่ ซึ่งเขาก็พ่งย้ายของเข้ามาเมื่อ2วันก่อนนี้เองโดยค่าหอพักกับค่ากินนั้นรวมๆแล้วก็ยังพอรับได้ หากเขาไม่ได้ทุนคงสร้างภาระทางการเงินให้กับทางบ้านไม่น้อยเลย

และก็ยังเป็นโชคดีอีกชั้นที่หอพักของเขาอยู่ไม่ไกลจากมหาลัยเท่าไหร่นักทำให้เขาสามารถเดินเท้ามาได้และจะเป็นการประหยัดค่ารถ โดยทางบ้านจะส่งเงินมาหาเขาเป็นจำนวน7000บาททุกเดือนซึ่งรวมค่าที่พักและค่ากินไว้แล้วดังนั้นเขาต้องบริหารจัดการเงินดีๆ

พายุเดินตรงเข้ามาในหอประชุมซึ่งมีนักศึกาษากำลังนั่งกันอยู่ตามเกาอี้ เขาจึงเลือกเดินไปนั่งเก้าอี้บริเวณโล่งๆที่หนึ่งพร้อมกับมองสำรวจไปรอบๆ แน่นอนว่าข้อดีการมหาลัยนี้เขาได้บอกไปแล้วแต่ข้อเสียคือการที่เขาไม่มีเพื่อนเลยแม้แต่คนเดียวทำให้เขาต้องไปหาเพื่อนใหม่นั่นเอง

“สวัสดีขอนั่งด้วยคนนะ”เสียงทักดังมาจากด้านหลังเมื่อพายุหันไปก็เห็นเป็นนักศึกษาชายคนหนึ่งเดินเข้ามากล่าวทักทายเขาโดยนักศึกษาคนนั้นเป็นชายที่หน้าตาค่อนข้างดีพร้อมกับผมที่ถูกย้อมสีน้ำตาลเป็นทรง

“ตามสบายเลย ชั้นชื่อพายุนายชื่ออะไรเรียนคณะไหนหรอ”พายุกล่าวบอกก่อนที่จะตัดสินใจกล่าวถามเพราะหวังที่จะทำความรู้จักกับอีกฝ่ายและยังอาศัยโอกาสนี้หาเพื่อนด้วย

“ชั้นชื่อไนท์ เรียนสาขามนุษย์ศาสตร์เอกภาษาอังกฤษหน่ะ”ไนท์กล่าวตอบพายุซึ่งพายุที่ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มออกมาในทันทีเพราะคณะและสาขาที่อีกฝ่ายเรียนนั้นคือคณะเดียวกันกับเขา

“เหมือนจะโชคดีจริงๆเลยนะเนี่ยที่ได้เจอเพื่อนร่วมสาขาแบบนี้ ชั้นเรียนคณะและสาขาเดียวกับนายเลย”พายุกล่าวบอกด้วยรอยยิ้มตอนนี้อย่างน้อยเขาก็ได้ทำความรู้จักกับเพื่อนร่วมสาขาแล้ว ทางด้านของไนท์ที่ได้ฟังก็ยินดีในทันทีเพราะตัวของไนท์เองก็ยังไม่มีเพื่อนเลยในมหาลัย

ทั้งคู่นั้นหลังจากที่พูดคุยกันไปมาถึงหลายๆเรื่องก็พบว่าพวกเขาต่างก็มีความสนใจคล้ายๆกันนั่นก็คือชอบเล่นเกมตามแบบเด็กมหาลัยทั่วๆไปทำให้ทั้งคู่นั้นสนิทสนมกันได้อย่างรวดเร็ว

ไม่นานหลังจากนั้นจำนวนนักศึกษาที่มานั่งก็เต็มทุกเก้าอี้ทางด้านของผู้อำนวยการมหาลัยก็ได้ข้นมากล่าวทักทายพร้อมกับกล่าวอะไรบางอย่างที่มักจะทำให้นักศึกษาทกคนนั้นรู้สึกง่วงและกว่างานจะจบลงก็กินเวลาไปรวมๆ2ชั่วโมงเลยทีเดียว

หลังจากจบงานปฐมนิเทศทางด้านของไนท์ก็ได้ชวนพายุไปกินข้าวด้วยกันซึ่งพายุก็ไม่ได้ปฏิเสธและไปกินข้าวกับไนท์ในทันทีแต่เขาก็ต้องประหลาดใจในทันทีเพราะร้านที่พวกเขามากินนั้นเป็นร้านอาหารที่ขึ้นชื่อว่าราคาแพงทำให้พายุนั้นรู้สึกลำบากใจเล็กน้อย การกินร้านนี้มื้อนึงมันมากพอจะให้เขาเอาไปกินอาหารตามสั่งทั่วไปด้1วันเลยทีเดียว

“ไม่ต้องคิดมากเดี๋ยวมื้อแรกชั้นเลี้ยงนายเอง”ไนท์เห็นท่าทางของพายุก็เข้าใจในทันทีจึงรีบกล่าวบอกออกไปเพื่อไม่ให้พายุนั้นรู้สึกอึดอัด ส่วนทางด้านพายุที่ได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกเกรงใจในทันที

“จะดีหรอวันแรกก็ให้นายเลี้ยงข้าวเลยแบบนี้”พายุกล่าวด้วยความเกรงใจเป็นอย่างมากเพราะพวกเขาพึ่งรู้จักกันวันแรกแต่ทางด้านของไนท์ก็คิดจะเลี้ยงข้าวแล้ว

“ทำไมจะไม่ได้หล่ะ เพราะต่อจากนี้พวกเราก็ต้องอยู่ด้วยกันอีก4ปีแค่เลี้ยงข้าวมื้อเดียวจะเป็นอะไรไป”ไนท์กล่าวยกเหตุผลขึ้นมาทำให้สุดท้ายพายุก็ได้แต่ตอบตกลง

ทั้งคู่เข้าไปกินอาหารด้วยกันหลังจากที่กินเสร็จต่างก็แยกย้ายกันกลับบ้านซึ่งทางด้านของไนท์นั้นก็มีคนขับรถมารับไปทำให้พายุรู้ว่าฐานะทางบ้านของไนท์คงไม่ได้ธรรมดาเพราะรถที่ขับมารับก็เป็นรถราคาแพง

หลังจากกลับมาถึงห้องพักของตัวเองพายุก็ทำการเดินไปถอดเสื้อผ้าเตรียมอาบน้ำเพราะตอนเขาเดินกลับมานั้นก็ต้องเผชิญหน้ากับแดดของประเทศไทยทำให้มีเหงือเต็มไปหมด

พายุเดินเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับมองตัวเองในกระจกเล็กน้อย ภายในกระจกนั้นปรากฏชายหนุ่มผมดำหน้าตาค่อนข้างทั่วๆไปแต่ดูสะอาดสะอ้านไม่มีสิวหรือกระบนใบหน้า สูงถึง183ซม. น้ำหนัก65กก. ถือว่าไม่อ้วนไมผอมจนเกินไปและมีกล้ามเนื้อพอให้เห็นอยู่บ้างเนื่องจากช่วยงานที่บ้านมาตั้งแต่เด็กจึงเหมือนได้ออกกำลังกายไปในตัว

จบ

ระบบ

หลังากวันนี้ที่ไปปฐมนิเทศแล้วนั้นเขาก็จะมีเวลาว่างเหลืออีก3วันก่อนที่จะเปิดเรียนอย่างเป็นทางการดังนั้นพายุจึงคิดที่จะหาอะไรทำในระหว่างที่ว่างอยู่ในตอนนี้

พายุคิดเล็กน้อยก่อนที่เขาจะตัดสินใจนอนอยู่บนเตียงก่อนเป็นอันดับแรกเพราะเขาเองก็ไม่รู้ว่าควรที่จะทำอะไรเพราะในกรุงเทพนั้นจะไปไหนมาไหนนั้นก็ต้องใช้เงินซึ่งเงินที่เขามีก็ไม่ได้มากมายอะไรเรียกได้ว่าค่อนข้างน้อยมากๆเลยทีเดียว เพราะทั้งเนื้อทั้งตัวเขามีเงินอยู่ทั้งหมด700บาท

เงินแค่นั้นเพียงพอให้เขาใช้ไปได้เพียงแค่ประมาณ7-8วันเท่านั้นหากใช้งานแบบประหยัดๆ ดังนั้นแล้วไม่สามารถเอาไปใช้แบบฟุ่มเฟือยหรือใช้ในเรื่องไร้สาระได้

ดังนั้นสิ่งเดียวที่ทำได้ในตอนนี้คือนอนเท่านั้นอย่างมากก็นอนเล่นโทรศัพท์ ซึ่งเน็ตที่เขามีอยู่นั้นก็เป็นเน็ตฟรีจากหอพักซึ่งเป็นอะไรที่มีประสิทธิ์ภาพที่ต่ำมากๆเพราะไม่ได้มีแค่เขาที่ใช้คนเดียวแต่ยังมีคนอีกหลายสิบคนที่กำลังเข้าใช้งานอยู่พร้อมๆกันจึงดึงเน็ตกันไปมา ไม่สามารถดูได้แม้แต่คลิปวีดิโอ

หลังจากที่นอนเล่นไปสักพักตัวของพายุก็ผลอยหลับไป และเขาตื่นขึ้นมาอีกครั้งหนึ่งเพราะได้ยินเสียงแปลกประหลาดที่ดังอยู่ข้างหูทั้ง2ข้างของตัวเองอยู่ตลอดเวลา

ติ้ง ระบบลงชื่อเข้าใช้ทำการติดตั้ง เสร็จสิ้น

“เสียงบ้าอะไรวะดังอยู่ข้างหูเนี่ย”พายุพูดกับตัวเองขึ้นด้วยความรำคาญเพราะเสียงที่ดังอยู่เมื่อครู่นั้นได้ทำลายความฝันอันแสนสุขของเขานั่นก็คือการได้ขับรถหรูๆและกำลังกินข้าวมื้อสุดหรูและอาศัยอยู่ในบ้านหลังโตเหมือนคฤหาสน์

“เห้ยนี่มันอะไรเนี่ย ผีหลอกหรอ ว๊ากกกก”พายุลืมตาขึ้นมาด้วยความที่ทนเสียงดังกล่าวที่แสนน่ารำคาญไม่ไหวจึงเปิดตาของตัวเองอย่างสะลึมสะลือ ก่อนที่จะพบว่ามีข้อความบางอย่างกำลังลอยอยู่ที่ด้านหน้าของเค้าจึงร้องออกมาด้วยความตกใจในทันที

หลังจากที่ตั้งสติได้พายุก็สังเกตุสิ่งที่ลอยอยู่ตรงหน้าดีๆอีกทีก็พบว่ามันเป็นเพียงข้อความบางอย่างเท่านั้นไม่ใช่ผีแต่อย่างใด แต่พายุก็พยายามที่จะขยี้ตาตัวเองเพราะคิดว่าน่าจะเป็นเพียงภาพหลอนเท่านั้น

“ของจริงหรอ ทำไมมันมีข้อความลอยได้หล่ะ”พายุพึมพำเบาๆพร้อมกับเริ่มวิเคราะห์ข้อความที่ลอยอยู่ตรงหน้าของตัวเองซึ่งมันมีลักษณะเหมือนโฮโลแกรมอะไรเทือกนั้น

มีสิทธิ์ในการลงชื่อเข้าใช้ในวันนี้

ลงชื่อ

พายุที่สำรวจไปอีกสักพักก็ไม่เห็นว่าจะมีอย่างอื่นอีกดังนั้นจึงหันมามองที่ปุ่มลงชื่อเข้าใช้เล็กน้อยก่อนที่จะตัดสินใจทำการยื่นนิ้วออกไปกดในทันทีเพื่อดูว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น

ติ้งลงชื่อเข้าใช้สำเร็จ ได้รับบัตเงินสดxxxมูลค่า1,000บาท

และในเวลาต่อมาก็ได้มีแสงวูบวาบเล็กน้อยที่บริเวณด้านหน้าของเขาก่อนที่จะปรากฏบัตรเติมเงินของค่ายมือถือค่ายหนึ่ง พายุก็ได้แต่มองด้วยความตกใจเพราะไม่คิดว่าจะได้ของมาจริงๆ

ในตอนแรกเขาก็คิดว่าตัวเองนั้นอาจจะนอนมากจนเกินไปจนเกิดอาการประสาทหลอนขึ้นมาอะไรแบบนั้นแต่สุดท้ายกลับกลายเป็นว่าเรื่องข้อความที่ลอยอยู่นั้นเป็นเรื่องจริง

หากให้พูดกันตามตรงตอนนี้พายุก็เริ่มที่จะพอเข้าใจแล้วว่าข้อความเหล่านั้นคืออะไรถ้าเขาเดาไม่ผิดมันน่าจะเป็นสิ่งที่เรียกว่าระบบที่มีอยู่ตามนิยายแนวแฟนตาซีพวกนั้นซึ่งเขาก็เคยอ่านผ่านตามาบ้าง

“ระบบ”พายุลองเรียกระบบขึ้นมาอีกครั้งหนึ่งซึ่งมันก็ปรากฏขึ้นมาอีกครั้งทำให้เขาเผยรอยยิ้มในทันที เพราะว่ามันไม่ได้หายไปไหนแต่มันยังอยู่กับเขาเพียงแต่ว่ามันจะแตกต่างจากตอนแรกไปบ้างเท่านั้นเองเพราะรอบนี้มันมีตัวเลขสักอย่างนับถอยหลังอยู่

จะได้สิทธิ์ในการลงชื่อเข้าใช้ใน

23:58:12

ตัวเลขพวกนี้เดาได้ไม่ยาก มันน่าจะเป็นตัวเลขนับถอยหลังหลังจากที่ตัวเลขเหลือ 0 ก็จะได้รับสิทธิ์ในการลงชื่ออีกครั้ง จากตัวเลขก็คือเขาจะลงชื่อได้ทุกๆ24ชั่วโมงทำให้พายุอดตั้งตารอครั้งต่อไปไม่ได้ แค่ครั้งแรกเขาได้เงิน1000บาทแล้วแม้จะเป็นบัตรเงินสดแต่มันก็สามารถแลกเปลี่ยนไปเป็นเงินจริงได้

พายุรีบนำเอาบัตรเงินสดที่ได้มาออกมาใช้งานในทันทีเพราะหากมันไม่สามารถใช้งานได้มันก็คงเป็นอะไรที่ไร้ประโยชน์ ดังนั้นเขาจึงค่อนข้างลุ้นเลยทีเดียวกับการเติมเงินในครั้งนี้ยิ่งกว่าลุ้นถูกหวยเสียอีก

เขาจ้องมองไปที่หน้าจอโทรศัพท์รุ่นเก่าที่ใช้งานมานานกว่า4ปีเต็มทำให้ประสิทธิ์ภาพนั้นลดลงไปมา รวมถึงอินเตอร์เน็ตที่เรียกได้ว่าช้ายิ่งกว่าเต่าเดินกว่าที่เขาจะเข้าสู่แอพพลิเคชั่นได้ก็กินเวลาไป2-3นาที

ติ้ง

“เยี่ยมมันใช้ได้”พายุกำหมัดชกขึ้นฟ้าในทันทีหลังจากที่บัตรเงินสดที่เขาได้มานั้นสามารถใช้งานได้จริงทำให้เขาดีใจมากๆเพราะมันเป็นอะไรที่มีความหมายสำหรับเขา เงิน1พันบาทที่ได้เพิ่มมาก็สามารถทำให้เขาใช้เงินไปได้อีก8-9วันได้เลยโดยที่ไม่ต้องรบกวนทางบ้านให้ลำบาก

สำหรับนักศึกษาจนๆแบบเขาที่ต้องมาใช้ชีวิตในกรุงนั้นเงินจำนวนนี้มันมีค่ามากๆ แต่สำหรับนักศึกษาบางคนอย่างมากก็เป็นเพียงค่าอาหารแค่วันเดียวหรือหนักกว่านั้นคือเป็นค่าอาหารสำหรับ1มื้อ

หลังจากที่ได้เงินมาเขาก็สิ่งที่ควรทำอย่างแรกเลยก็คือโอนเงินจากแอพพลิเคชั่นของค่ายมือถือไถปยังแอพพลิเคชั่นของธนาคารเพื่อที่จะได้สามารถกดเงินออกมาใช้ได้นั่นเอง

“เอาหล่ะไหนๆก็ได้เงินมาแล้วไปหาอะไรกินดีกว่าหิวพอดีเลย”พายุพึมพำเบาๆก่อนที่จะอาบน้ำแต่งตัวออกจากหอพักของตัวเองไปยังร้านอาหารตามสั่งแถวนั้นเพื่อซื้อของที่ตัวเองอยากกิน

จบ

เหรียญLincoln

พายุออกมาจากหอพักเรียบร้อยแล้วก็เดินตรงไปยังร้านอาหารที่ตั้งอยู่ห่างจากที่พักของเขาไม่ไกลพอไปถึงก็สั่งอาหารให้ตัวเองกิน2อย่างเลยทีเดียว โดยเป็นของชอบของเขาที่ไม่ได้กินบ่อยเพราะราคาแพง โดยเขาสั่งอาหารง่ายๆไปอย่างกะเพราหมูกรอบและแกงจืดหมูสับ

แน่นอนว่าอาหารมื้อนี่นั้นมีราคาอย่างน้อยก็130บาทถือว่าแพงมากสำหรับอาหารมื้อเดียว ตัวของพายุจริงๆก็เป็นคนที่ค่อนข้างประหยัดแต่ในเมื่อเขาได้เงินมาแบบฟรีๆ1พันก็อยากที่จะตอบสนองความต้องการของตัวเองบ้าง

หลังจากกินเสร็จเขาก็ตัดสินใจไปเดินเล่นเพื่อย่อยอาหารที่พึ่งกินเข้าไปก่อนที่จะกลับไปที่หอพักของตัวเองอีกครั้งหลังจากที่เห็นว่าท้องฟ้านั้นเริ่มมืดแล้ว

ในคืนนั้นกว่าที่พายุจะนอนหลับก็กินเวลาไปเกือบตี3 ไม่ใช่อะไรเพราะเขาตื่นเต้นที่จะรอลงชื่อเข้าใช้ในวันพรุ่งนี้ไม่ไหวนั่นเองทำให้เขานั้นตั้งตารอจนนอนไม่หลับเลยทีเดียว

วันต่อมาพายุตื่นขึ้นก็เกือบ11โมงเข้าไปแล้วเพราะเมื่อคืนเขานอนดึกพอสมควร สิ่งแรกหลังจากตื่นมาก็คือเขาทำการเช็คว่าระบบยังอยู่รึเปล่าซึ่งมันก็ทำให้เขาอุ่นใจเมื่อเห็นว่าระบบยังอยู่ไม่ได้หายไปไหน

แถมตอนนี้ระยะเวลาก็เหลืออีกเพียง4ชั่วโมงเท่านั้นก่อนที่จะครบกำหนดเวลาลงชื่อเข้าใช้พายุจึงเลือกที่จะหาอะไรทำรอเพื่อให้เวลาผ่านไปไวๆและจะได้ลงชื่อเข้าใช้ระบบอีกครั้งหนึ่ง

สิ่งที่เขาพอจะทำได้คือการเข้าไปในโลกอินเตอร์เน็ตด้วยคุณภาพเน็ตกากๆที่เขามี แต่พอเขาคิดว่าตอนนี้เขาก็มีเงินอยู่บ้างรวมกับเงินที่ได้มาฟรีเลยตัดสินใจสมัครเน็ตไป2อาทิตย์โดยใช้เงินไป200บาทเลยทีเดียว หากเป็นปกติอย่างมากเขาก็จะสมัครเน็ตมูลค่า19บาทแบบที่ใช้ได้1วันซึ่งคุณภาพที่ได้ก็ดีกว่าเน็ตหอพักเล็กน้อย

เวลาผ่านไปเรื่อยๆจนกระทั่งครบ4ชั่วโมงพายุก็เข้าไปตรวจสอบในระบบอีกครั้งหนึ่งว่าเป็นอย่างไรบ้างสามารถลงชื่อเข้าใช้ได้หรือยัง ซึ่งปรากฏว่าก็สามารลงชื่อเข้าใช้ได้แล้วเขาก็ไม่รอช้ากดลงชื่อทันที

ติ้ง ลงชื่อเข้าใช้สำเร็จ ได้รับเหรียญ Lincoln Cent ปี1931

“หะ คือเหรียญอะไรเนี่ย”พายุพึมพำเบาๆด้วยความตกใจและสับสนเป็นอย่างมากเพราะเขาไม่รู้เลยว่าเหรียญดังกล่าวที่ได้มาคือเหรียญอะไร ซึ่งตอนที่เหรียญปรากฏบนมือเขานั้นมันไม่ได้มาแบบทั่วๆไปเพราะมันมีบรรจุภัณ์อย่างดีมาด้วย เป็นกล่องที่มีฝาใสมองเห็นด้านในได้

พายุที่สับสนเพราะไม่รู้เลยว่ามันคืออะไรจึงทำการค้นหาในอินเตอร์เน็ตทันทีว่าเหรียญนี้มันคือเหรียญอะไรมีมูลค่ามากแค่ไหนกันเพราะหากมันไม่มีมูลค่าเลยก็คงเป็นการลงชื่อเข้าใช้ที่เสียเปล่า

หลังจากที่หาข้อมูลไปได้สักพักในที่สุดเขาก็พบว่ากับสิ่งที่เขาตามหานั่นก็คือเหรียญLincoln Cent ปี1931 ซึ่งเขาพบว่ามันได้มีการขายไปแล้วในมูลค่าสูงถึง11,000บาทเมื่อ3เดือนที่แล้ว

โดยรูปแบบกล่องกับสินค้าที่ขายไปนั้นมีลักษณะคล้ายๆกันซึ่งเมื่อตรวจสอบดีก็จะพบว่ากล่องที่เหรียญถูกใส่เอาไว้นั้นเป็นกล่องพิเศษที่มีการติดสติ๊กเกอร์ว่าตรวจและผ่านการรับรองมาแล้วจากองค์กรที่น่าเชื่อถือที่เป็นผู้กำหนดมาตราฐานของเหรียญหายากต่างๆว่าเหรียญนั้นเป็นของแท้เพื่อเป็นการการันตีให้กับผู้ซื้อนั่นเอง

“11,000 นี่เราจะรวยแล้วหรอเนี่ย”พายุพึมพำเบาๆด้วยท่าทางเหม่อลอยเล็กน้อยก่อนที่สุดท้ายเขาจะดีใจและกระโดดไปรอบๆห้องในทันทีเมื่อวานได้เงิน1พัน วันนี้ก็ได้อีกหมื่นดูเหมือนว่าระบบนี้จะทำให้เขากลายเป็นชายที่ร่ำรวยได้

หลังจากที่ตรวจสอบทุกอย่างจนแน่ใจว่าใช่เหรียญแบบเดียวกันจริงๆเขาก็ทำการสมัครเข้าสู่เว็บไซต์ขายของออนไลน์ยักษ์ใหญ่อย่างอีเบย์ในทันทีเพื่อทำการประกาศขายเหรียญที่เขาพึ่งได้มา

ใช้เวลาราวๆ30นาทีเขาก็ทำการเตรียมทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยซึ่งสิ่งที่เขาต้องรอนั่นก็คือรอให้มีคนมาซื้อเหรียญที่เขาได้ขายเอาไว้ ซึ่งก็ไม่รู้ว่าจะขายได้ตอนไหนเหมือนกัน

แต่เขาก็ยังตั้งความหวังต่อให้จะขายออกช้าเป็นเดือนก็ไม่เสียหายอะไรเพราะยังไงก็เป็นของที่ได้มาฟรีๆมันเป็นเงินฟรีๆที่เขาได้มาจากระบบดังนั้นรอนานสักหน่อยก็ไม่เสียหาย

หลังจากที่ลงโพสต์ขายเสร็จเขาก็เตรียมออกไปข้างนอกเพื่อหาอะไรกินเพราะตอนนี้เขาก็หิวมากแล้วเนื่องจากมันเป็นช่วงเย็นแล้วนั่นเอง แน่นอนว่าเขาเลือกไปร้านอาหารร้านเดิมแต่ครั้งนี้สั่งมาแค่อย่างเดียวนั่นก็คือกะเพราหมูสับธรรมดาๆราคา40บาท

แม้จะได้ของมูลค่าหลักหมื่นมาแต่เขาก็ยังไม่สามารถใช้เงินฟุ่มเฟือยแบบเมื่อวานได้อีกเพราะแค่2วันมานี้เขาก็ใช้เงินรวมกันมากกว่า300แล้วถือว่าเยอะมากสำหรับเขา อีกอย่างเงิน1หมื่นที่ว่าในตอนนี้ก็ยังจับต้องไม่ได้เพราะยังคงอยู่ในรูปแบบเหรียญยังไม่ได้ถูกขายไปเป็นเงิน

วันเวลาดำเนินผ่านไปอีกครั้งจนกระทั่งถึงเช้าของอีกวันพายุก็ได้ทำการตื่นมาตรวจสอบระบบซึ่งก็ยังเหลือเวลาอีกหลายชั่วโมงกว่าจะถึงเวลาลงชื่อเข้าใช้อีกครั้งหนึ่ง

ส่วนในอีเบย์นั้นเขาก็เข้าไปตรวจสอบเช่นกันแต่ก็พบว่ายังไม่มีการกดสั่งซื้อเข้ามาแต่อย่างใด ซึ่งเขาก็คาดเดาเอาไว้แล้วเช่นกันว่ามันคงไม่ขายออกได้เร็วขนาดนั้นเพราะเหรียญพวกนี้เป็นของสะสมไม่ใช่สิ่งของทั่วๆไปที่คนจะซื้อขายกันเป็นปกติแม้ตลาดของนักสะสมจะใหญ่โตก็ตาม

จบ

อ่านต่อนิยายเรื่องนี้